Het écht hoge noorden

Het écht hoge noorden

Eindelijk een momentje om eens een update te typen hoe het met mij gaat. Ik zit hier al twee maanden, but it’s been a rollercoaster. Ik heb jullie allemaal via via op de hoogte gehouden in plaats van eens een algemene blog te kunnen typen, maar bij dezen ga ik toch een poging wagen. Maak je borst maar nat, want het is een lang verhaal (wat van mij te verwachten is na twee maanden ;) )

Hoi allemaal! :) Ruth hier.
Ik zit op moment van schrijven in de bibliotheek van de uni, een heerlijk lichte ruimte met veel ramen en een koepel in het midden om extra licht op te vangen voor de benedenverdieping (er zit een trap in de koepel). Achter mij staan heerlijke rode luie stoelen die ik ook vaak gebruik als ik iets moet lezen en chill wil zitten. Ik gedraag me echt alsof ik thuis ben op de uni. Je hebt zoveel laagjes aan hier, dat je ook graag alles uitgooit, dus ik loop op mijn skisokken door de gangen met mijn snowboots in mijn handen en mijn jas over m’n arm. Essentieel zijn mijn spikes: een soort rubber ding met ijzeren puntjes wat je onder je schoenen kunt binden zodat je niet onderuit gaat in de sneeuw of over het ijs, want ijs ligt er, veelvuldig!
Ik heb denk ik drie dagen over het asfalt kunnen lopen in al die tijd dat ik hier ben, en dat was in de mistroostige week dat de regen al mijn mooie sneeuw ineens kwam wegspoelen en de dooi zelfs de onderliggende ijsbaan deed verdwijnen. Gelukkig is de temperatuur weer gedaald en is er vorige week weer een mooi pak gevallen, ik woon echt in een winter wonderland. De Noren zeggen dat we geluk hebben met het jaar dat we hier zijn, want normaal voor Bodø (klinkt als “Boeduh” overigens) is: ‘regen-sneeuw-ijs-regen-hagel-dooi-sneeuw-ijs’ en dat ritme week in week uit, dus veel pruddie en uitglijden. Dit jaar echter, blijft de sneeuw liggen en alleen maar meer worden, en het zorgt voor relatief weinig gladheid (behalve de ijslaag die eronder ligt dan). Maar er zijn desalniettemin van die dagen dat je je hart vasthoudt of je de heuvel naar de uni ooit op zult komen.

Ik woon in een soort studentencomplex op een heuvel, vier grote flatgebouwen, en wandel elke ochtend in 5 minuten vrolijk naar de uni. Het is een relatief klein gebouw/campus, omdat Nord universitet iets van 8 verschillende locaties in Noorwegen beslaat, hier zitten dan ook maar een paar faculteiten bij elkaar. Dat maakt het wel gezellig en vertrouwd. Veel docenten houden ook van first name basis contact. De voorzieningen zijn fantastisch. Er is een studentenorganisatie die gratis van alles verhuurd: slaapzakken, tenten, langlaufski’s, sleeën, hengels en over een tijdje ook fietsen. :) Hier maken we dankbaar gebruik van uiteraard. Verder zit hier een stukje conservatorium en dus zijn hier wat bandruimtes en studio’s. Ik heb via via toegang gekregen tot een van deze klaslokalen, dus met mijn studentenpas en persoonlijke code mag ik daar naar binnen, mits het niet geboekt is door studenten van de opleiding. Er staan daar vele piano’s, een ouderwets orgeltje, een gitaar en een drumstel, maar het belangrijkst: een vleugel :D Dus ik ben begonnen met online pianolessen volgen en zit minstens twee keer per week een paar uur achter dit prachtige instrument. Het is echt heel gaaf en motiverend dat de uni zoveel vertrouwen in studenten stelt. Ik als willekeurig persoon krijg gewoon toegang tot al dit materiaal en mag het gebruiken.

Zo ook in de weekenden, je kunt in principe wonen op de uni, want je hebt 24/7 toegang met je pas en code. Niet alle gedeelten zijn open, maar het studiegedeelte van de bieb bijvoorbeeld wel (en hier zijn prima banken). Hier wordt ook wel eens misbruik van gemaakt, zo heb ik op zondag wel eens iemands braaksel op de mat bij de hoofdingang aangetroffen en hoor ik wilde verhalen over de pre-party’s die nog wel eens plaatsvinden hier in de gangen.

Het leven hier is een gekke mix van dingen die heel goed geregeld zijn en goede voorzieningen, tot onvoldoende informatie en onhandige communicatie. Kantooruren bijvoorbeeld: om stipt 3 uur is al het personeel van de uni alweer verdwenen, heel gek. Ander voorbeeld: Laatst ben ik een weekendje naar de studentcabin geweest met wat exchange studenten en niemand ging ons vertellen hoe we het achter moesten laten. Ik heb 10 keer gebeld naar verschillende kantoren of we het vuilnis mee moesten nemen, maar ja, het was rond 10 uur ’s ochtends dus niemand pakte op (want dan zijn ze er nog niet), en nu mogen we een boete betalen omdat we het niet netjes achter gelaten hebben. Overigens hebben we een uur lang in de regen langs een 100-weg gelopen met al onze bagage, eten en water om het huisje te vinden, want op de site stonden alleen wat coördinaten (en het bleek wel drie minuten lopen te zijn vanaf de bushalte, you can imagine wat voor drama het was), dus ik heb maar even wat foto’s genomen van de locatie waar je het bos in moet, zodat ze die op de site kunnen zetten. Verder is de man van het verhuur nooit in zijn kantoor als je hem nodig hebt en laat hij nooit een briefje achter met wanneer je hem weer terug kan verwachten, sta je daar in je dikke kleren klaar om te gaan skiën, kun je je ski’s pas over een uur ophalen :S Erg onhandig.

Als ik straks in Nederland ben dan weet ik denk ik niet meer hoe ik een deur moet openen, ze zijn hier zo zwaar dat je wel gedwongen wordt om de knop in te drukken zodat hij automatisch open zwaait. Waar we ons als buitenlanders ook erg over verbazen is hoe niet bewust van het milieu mensen hier zijn. Duurzaamheid is een onbekend concept: bij de winkels worden onbeperkt plastic zakken uitgedeeld, de lichten gaan overal automatisch aan (heel irritant als je van het uitzicht/noorderlicht wil genieten), men laat waar dat niet zo is ook altijd het licht aan staan (badkamerlicht de hele nacht aan, waarom niet?), mijn huisgenoot wast af door het water keihard te laten lopen en heel veel afwasmiddel te gebruiken, men eet vooral veel vlees en tonijn uit blik, de verwarming staat overal te loeien, need I go on? Zeker de conservation-studenten uit Duitsland hebben het er moeilijk mee: er zijn bijna geen veganistische eet-opties, en als ze er zijn, dan zijn ze peperduur. Nou, als een Noor iets peperduur moet vinden, moet je rekenen hoe dat voor een zielige Europeaan is. Ja de prijzen zijn hoog. Inmiddels kijk ik niet meer zo bang naar mijn bonnetjes, je went eraan, maar in het begin was boodschappen doen echt een uitdaging. Met name suiker en alcohol is duur. Ik wilde graag taart voor mijn verjaardag maar daar heb ik snel vanaf gezien: 22 euro is de gemiddelde prijs! Gelukkig ga ik hier naar de kerk, zo krijg ik bijna elke week toch mijn taks aan zoetigheid :P Na de kerk is er namelijk koffie en een buffet van zoetigheden. Heb je een kerk gevonden? Ja, de eerste zondag ben ik meteen ergens terecht gekomen, heb zelfs een soort van kring! Maar daarover vertel ik een andere keer wel meer.

Vanuit mijn kamer heb ik een prachtig uitzicht op het fjord en de bergen aan de overkant. Bodø is blijkbaar een van de grootste steden in het noorden en nogal het economisch/zakelijk centrum. Er is dan ook veel vliegverkeer, maar hoewel de vliegtuigen vrij laag over me heen vliegen heb ik er niet zo’n last van. Ik schrik meer van de trein die het om een of andere manier nodig vindt om altijd te toeteren als ie bij het station onder mijn raam wegrijdt.

Waarvoor was ik hier ook alweer? Ohja studeren. Ik ben weer teruggebracht naar mijn Psychologie-jaren. Ik heb namelijk max. 2 uur les op een dag (op een practicum dag hier en daar na, maar die zijn zeldzaam), en ben een van de weinigen van de mensen die ik ken die maar 2 dagen weekend heeft. Een van de andere Nederlanders (er zijn er 5 uit Wageningen) heeft zelfs maar 2 dagen les en 5 dagen weekend, vrij bijzonder :P Ik heb uiteraard nog gedoe met dingen thuis. Ik wacht al anderhalve maand op toestemming van de Examencommissie om een vak te laten vallen en in plaats daarvan Noors te mogen leren. Ik doe dus 3 vakken actief en bij het ‘stomme’ vak ben ik schaduwstudent (hoewel de practica en het boek wel prima zijn). Ik vind het wel oprecht leuke vakken, degenen die ik actief volg. Het is lastig om mezelf aan te zetten tot studeren, omdat er zoveel vrijheid is en de tentamens pas in mei/juni zijn, maar inmiddels beginnen we allemaal de druk te voelen en zit ik dus steeds vaker in de bieb ondanks dat het een keer mooi weer is.

In twee maanden tijd heb ik alweer allerlei stressfases doorlopen. Eerst het wennen aan hier zijn en mezelf weer realiseren dat ik hier ben voor een stukje rust en reflectie en genieten van mijn omgeving en dat ik dus niet de druk hoef te voelen om van alles van het land te zien en overal bij te zijn en heel erg te investeren in een sociaal netwerk. Het is grappig hoe mensen onbedoeld veel druk op elkaar uit kunnen oefenen, ik was niet de enige international die hier last van had. ; Ook was er een fase met stress van dingen met thuis die nog niet goed geregeld zijn of gewijzigd moeten etc. Zo heb ik deze week nog een uur met de abn ambro aan de lijn gehangen. ; Ook is het moeilijk balans te vinden tussen hier zijn en mensen thuis op de hoogte houden. Allemaal uitdagingen, maar we komen steeds verder. Ohja, en bepaalde mensen erg missen, dat is een constante struggle. ;) Gelukkig kan ik komende tijd verschillende bezoekjes van dierbaren verwachten. Daar zie ik wel naar uit, ik heb namelijk last van een ernstig knuffeltekort :)

Veel mensen vragen zich af of ik wel genoeg leuke mensen hier om me heen heb. Ook daarover vertel ik later wel meer, maar ik kan je alvast gerust stellen: ik hoor bij de kerngroep van de exchange students die vaker samen dan alleen eten en samen activiteiten ondernemen, dus gezelligheid te over ;)

Nou, tot zover wel even genoeg over het leven in Noorwegen, ik probeer binnenkort weer eens wat op papier te zetten, laat me maar weten waar jullie nieuwsgierig naar zijn ;)

Ha det bra!